معنای فرهنگ لغت اصطلاح "داروهای سرکوب کننده ایمنی" به دارویی اشاره دارد که فعالیت سیستم ایمنی را تضعیف یا سرکوب می کند. این داروها اغلب برای جلوگیری از رد اعضای پیوندی توسط بدن یا درمان اختلالات خود ایمنی که در آن سیستم ایمنی به بافت سالم حمله می‌کند، تجویز می‌شوند.داروهای سرکوب‌کننده ایمنی با مهار عملکرد گلبول‌های سفید خون و سایر سلول‌های ایمنی عمل می‌کنند. ، در نتیجه پاسخ ایمنی را کاهش می دهد و آن را کمتر تهاجمی می کند. این می تواند به جلوگیری از التهاب و آسیب بافتی در بیماری های خود ایمنی کمک کند، اما همچنین می تواند خطر عفونت و سایر عوارض را افزایش دهد. نمونه‌هایی از داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی عبارتند از کورتیکواستروئیدها، متوترکسات، آزاتیوپرین، سیکلوسپورین و مایکوفنولات موفتیل.